Z jesiennych przemyśleń

Krótkie podsumowanie  jednego spaceru,

bardzo jesiennego, skradzionego z czasu, który przeznaczony był na co innego.

Jednak jak zawsze, kiedy o takie chwile chodzi, nie mam żadnych wyrzutów sumienia.
Wspaniały spacer, dodał mi mnóstwo pozytywnej energii.

                                       ~~ * ~~ * ~~

Kwadranse mijały...
Pod nogami jeszcze zielona, ale powoli układająca się do snu trawa.

nad głową zamyślone niebo, 

w powietrzu sennie i wilgotno,

wokół wciąż dla mnie piękna, choć już mniej kolorowa jesienność,

a przede mną nieskrywana nagość...

...taka prawdziwie jesienna, zamyślona, spowolniona, nostalgiczna, senna.

Wszystko o wiele spokojniejsze niż jeszcze tydzień temu:

cisza w powietrzu, mniej energiczny odgłos kroków i rozmów, kolory wyciszone, wybrane z palety barw jakby specjalnie przygotowanej na terapię dla rozbrykanych myśli.

Jesień a wraz z nią szykujący się do snu krajobraz:

z odrobiną smutku jak zawsze gdy czegoś brakuje...

otulone mgiełką nostalgii, gdy myślimy o przeszłości...

Po drodze napotkane krzewy nieśmiało zaczepiały swymi ubarwionymi jeszcze liśćmi gałązkami. Miałam wrażenie jakby szeptały: spójrz na mnie...

 Po czym z zawstydzenia kurczyły się rumieniąc...

i cudownie jesiennie zadumany staw, otoczony drzewami stojącymi w pochyłym zamyśleniu.

Tu i tam rozciągające się płatami jesienne dywany, czekały tylko aby nimi poszurać.

A na koniec - choć nie Walentynki -  Natura podarowała mi listek o kształcie serduszka:)

Wraz z ciepłymi myślami przekazuję go Wam:)

Pozostawiam Was z moimi zdjęciami i pozdrowieniami.

Znów na jakiś czas...
Przepraszam, że nie odwiedzam Waszych blogów.