Jak to z jesienią...

Szemranie liści słychać wokoło,

Wtórują w koncercie też trawy źdźbła.

Po cichu grają czyjeś historie,

które roznosi jesienny wiatr.

Z każdym podmuchem liści ubywa

do czasu, kiedy na ziemię ostatni już spadnie.

Powiewy wiatru zmieniają nam temat,

bo częściej myślimy o przemijaniu.

Dźwięki jesieni milkną powoli.

Sen nadszedł i zmorzył zapach i kolor.

Dotyk tej pory schładza nam serca,

Obraz jesienny nie grzeje tak mocno.

Czas ogrzać słowa, ocieplić myślami

I tym jak ważne jest to co nastąpi.
Nostalgię i smutek nosimy  w sercu.

Choć pragnieniami są szczęście i zdrowie.

Czasem dopada mnie przygnębienie.

Nie jest to wina jesiennej aury.

Żyję wśród ludzi, należę do grupy;

rozterki innych wnikają w mą duszę.

Teraz gdy ciepła jak na lekarstwo

I brak kolorów ogrzanych słońcem,

Herbaty napić się z drugą osobą,

Zamienić słów kilka, ogrzeją nam serca.

 
Chryzantemy z mojego ogródka...

Dziękuję Wam bardzo za komentarze, bo świadczą o tym, że o mnie pamiętacie. To bardzo budujące, kiedy zaglądam po przerwie.
Jednak wciąż brak mi czasu, żeby pozostać w blogosferze na dłużej. Pozytywne w tym wszystkim jest to, że przyczyna mojej nieobecności tkwi tylko w braku czasu, co ostatnio jest dla mnie jeszcze bardziej stresujące.

Serdecznie Was wszystkich pozdrawiam