A mnie się marzy...Grzybobranie

A to grzyby! Zmówiły się chyba, bo trudno je było z początku znaleźć.

Przyznaję, że pora była już lekko późna, zegarek pokazywał 8.15.
Zdaje się, że to czas powrotu miejscowych grzybiarzy z pełnymi koszami do domu, 
a nawet kończenia nawlekania kapeluszy na sznurki przez ich żony.

Nie najlepszy to scenariusz.
Ale zaraz, zaraz, przecież jeszcze nikogo nie napotkałam, a tym samym nie widziałam pełnego kosza grzybów,
co znaczyć by mogło - choć nie musiało -
że grzyby wciąż czekają na mnie, i tego się trzymałam.

Tymczasem...
Widok leśny był tak cudowny, że zapomniałam o patrzeniu pod nogi...

Słońce pięknie oświetlało mi nie tylko drogę,
ale również cudownie podkreślało kolor otaczającej mnie zieleni.

Zamyśliłam się nad jej zielonością, jej odcieniami;
ciekawe, który z tych odcieni najbardziej dociera do naszej zmęczonej duszy, 
żeby ją odprężyć,
a który najszybciej relaksuje wzrok...

"O zieleni można nieskończenie" mówił Tuwim. 

Tak Panie Julianie,

O zieleni można mówić i marzyć, 

dotykać i napawać wzrok jej barwą,

Zachłystywać się jej istnieniem i czuć... i czuć, bo to życie!

Wdychałam powietrze, patrząc, jak piękny fiolet kwitnących wrzosów ubarwiał leśną zieleń.

Mech miękko zapadał się pod moimi stopami,
a we mchu ujrzałam... jeszcze nie do końca obudzone  ... kurki

a potem następne

I podgrzybek przytulony do pnia

i jeszcze kilka mrugających do mnie brązowych kapeluszy

Ten poniżej bardzo chciał być przeze mnie zauważony

Ten również

Każdy jeden, niczym ochotnik czekający, by go umieścić w koszyku

Pozdrawiam serdecznie, jeszcze upojona widokiem i zapachem lasu!